In mijn woonplaats Amersfoort brandde afgelopen weekend een flat af. Gevolg: het huis was volledig onbewoonbaar. De huurster en haar inwonende vriend mochten twee nachtjes in een hotel en moesten zich verder zelfstandig zien te redden. Tot overmaat van ramp bleek de huurster onverzekerd, dus niets zou worden vergoed. Ze was alles kwijt. Op RTV Utrecht kwam een buurvrouw aan het woord die als vanzelfsprekendheid verklaarde welke hulp ze het stel wilde bieden. Ook zou ze in de buurt geld gaan inzamelen, zodat er t.z.t. nieuwe meubels en apparatuur kon worden aangeschaft. Dat vond ik mooi. Sociale samenhang in buurt en wijk is allang niet meer wat het geweest is, maar dit was een prachtig geval van zorg voor je naaste in de praktijk. Desondanks werd duidelijk dat dit stel weinig mogelijkheden had. Ze waren wanhopig en leken nauwelijks een idee te hebben waar ze terecht konden.
Tijdens de rest van deze maandag dacht ik af en toe aan deze nieuwste thuislozen van Amersfoort. Waar waren ze nu? Misschien kon ik iets doen? Zouden ze een sociaal netwerk hebben? Vrienden of familie waarbij ze een poosje kunnen logeren? Of moesten ze zich vanavond bij Stichting Iks aanmelden? Zouden ze de nacht tegen wil en dank moeten doorbrengen in een daklozenopvang?...
Vanmiddag zag ik hetzelfde nieuwsitem nogmaals op tv. Er was een nieuwtje aan toegevoegd: wooncoörperatie De Alliantie had besloten om de huurster in kwestie per direct een alternatieve woning aan te bieden! Ze waren er vandaag al gaan kijken!
Hiep hiep hoera! Weg met dakloosheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten